دلم گرفته

میان ما و رسیدن، هزار فرسنگ است

 مرا گشایش چندین دریچه کافی نیست

هزار عرصه برای پریدنم تنگ است

 اسیر خاکم و پرواز، سرنوشتم بود

فرو پریدن و در خاک بودنم ننگ است

 چگونه سر کند اینجا ترانه ی خود را

دلی که با تپش عشق او هماهنگ است

 هزار چشمه ی فریاد در دلم جوشید

چگونه راه بجوید که رو به رو سنگ است

 مرا به زاویه ی باغ عشق مهمان کن

در این هزاره فقط عشق پاک و بی رنگ است